3rd CONCERT SEASON OPENING CONCERT

ลาร์เลเซียน สวีท บทที่ 1
จอร์จ บิเซต์

จอร์จ บิเซต์ (1838-1875) นักประพันธ์ชาวฝรั่งเศสในยุคโรแมนติก ใช้ชีวิตอยู่ที่ปารีสและเมืองใกล้ๆ ตลอดช่วงชีวิตของเขา
เว้นแต่ช่วงไม่กี่ปีที่เขาไปอยู่ที่โรมเขาได้รับคัดเลือกเข้าไปเรียนที่สถาบันดนตรีแห่งกรุงปารีสตั้งแต่อายุเพียง 9 ปี โดยเขาได้เรียนกับฌาคส์ อาเลวี (Jacques Halévy) และนักดนตรีคนสำคัญอื่นๆ เมื่ออายุ 17 ปี เขาได้แต่งบทเพลงซิมโฟนีบทแรกในบันไดเสียงซีเมเจอร์ ต่อมาในปีค.ศ. 1857 เขาได้รับรางวัลจากการประพันธ์เพลงให้ไปเรียนรู้ประสบการณ์ดนตรีที่กรุงโรม (Prix de Rome) คาร์เมน (Carmen) เป็นบทอุปรากรชิ้นสุดท้ายของเขา ซึ่งเป็นหนึ่งในอุปรากรในยุคโรแมนติกที่ได้รับความนิยมสูงสุดจนถึงปัจจุบัน หลังจากที่คาร์เมนได้ออกแสดงในรอบปฐมทัศน์เพียงสามเดือนบิเซต์ก็เสียชีวิตลงด้วยภาวะหัวใจล้มเหลว

ลาร์เลเซียน หรือสตรีจากอาร์เลส (Arles) เป็นผลงานร่วมของบิเซท์และอัลฟงส์ โดเดต์ (Alphonse Daudet) นักเขียนผู้มีชื่อเสียง ละครเวทีเรื่องนี้ได้ออกแสดงครั้งแรก
ในวันที่ 30 กันยายน ค.ศ. 1872 ที่โรงละครโวเดอวิลล์ (Théâtre du Vaudeville) ณ กรุงปารีส โดเดต์เขียนเรื่องราวละครประโลมโลก (melodrama) เล่าถึงความรักหลงใหลและการฆ่าตัวตายของพระเอกหนุ่มเฟรเดอริ (Fréderi) ผู้ที่ตกหลุมรักสตรีจากเมืองอาร์เลสและตั้งใจที่จะแต่งงานกับเธอ อย่างไรก็ดีสตรีผู้นี้ก็ไม่เคยปรากฏมาให้เห็นในฉากเลยและมีผู้เล่าว่าแท้ที่จริงแล้วเธอเป็นภรรยาลับของมิทิฟิโอ (Mitifio) คนดูแลม้า แม่ของเฟรเดอริก็พยายามชักจูงให้เขาแต่งงานกับวิเวทท์ (Vivette) สาวจากครอบครัวที่ดีในท้องถิ่น ผู้ที่รักเฟรเดอริมาเป็นเวลานานแล้ว ในคืนก่อนวันพิธีสมรสเฟรเดรริพบกับมิทิฟิโอ เขารู้สึกสิ้นหวังและครุ่นคิดอย่างขื่นขมใจกับสาวอาร์เลเซียนที่ไม่ซื่อสัตย์ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจจบชีวิตตนเองด้วยการกระโดดจากหน้าต่างลงสู่ความตาย


L’Arlésienne Suite, No. 1
George Bizet (1838-1875)
Georges Bizet (*25 Oct. 1838 in Paris; † 3 June 1875 in Bougival, near Paris), a French composerand pianist,
lived in or near Paris for most of his life with the exception of a few years in Rome. At an early age of nine, he entered the Paris Conservatoire where he studied with Jacques Halévy, among other great musicians. And by 17, Bizet had already composed his first Symphony in C-Major and later won Prix de Rome in 1857. His last opera, Carmen, is one of the best known works of the Romantic era and was premiered only a few months before his sudden death from heart attack at the age of 36.

L’Arlésienne (The Girl from Arles) was a collaborative work by Bizet and the writer, Alphonse Daudet. The play was premiered on 30 September 1872 at the Théâtre du Vaudeville, a Parisian theatre. Daudet’s melodrama centres on a story of love and suicide of a young relative of a legendary Provençal poet, Mistral. The young Fréderi has fallen in love with a girl from Arles and intends to marry her. However, he was told by the gardien des chevaux, Mitifio, that the girl (who never appears on stage) has actually been his mistress for the past few years now. Fréderi mother persuades him to marry Vivette, a local girl of good family who has long loved him. On the eve of his marriage, Frédéri meets Mitifio, feels madly desperate at the thought of the unfaithful Arlésienne and commits suicide by jumping off a high window to his death.

The play was unsuccessful and was removed from the theatre program after the performance on 18 October 1872. Bizet, however, extracted and rescored the incidental music for a larger orchestra. L’Arlésienne Suite consists of Prélude (Allegro deciso), Minuet (Allegro giocoso), Adagietto (Adagio) and Carillon (Allegretto moderato). The first performance of the L’Arlésienne Suite at Jules Pasdeloup’s Concerts populaires on 10 November 1872 was well received. The suite became popular that his colleague Ernest Guiraud arranged the second suite after Bizet’s death.

The Revue et Gazette Musicale admirably reported: “Up to now his avowed preference was for Wagner, and Gounod could have signed his music: a contradiction that no longer exists with L’Arlésienne. Here Bizet is beginning to pull his ideas out from his own stock only. The effect of the four pieces performed on Sunday was better still in concert than on the stage. The charming Minuetto had to be encored and the following Adagietto came close to having the same honour.” (Revue et Gazette Musicale, XXXIX/46, 17 November 1872, p. 365, translated by Lesley A. Wright)


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แซงโฟนี ฟองตัสตีก
เฮกเตอร์ แบร์ลิโอส

I. แรเวอรี ปาสซิยง (ความฝันใฝ่ ความหลงใหล)
II. เอิง บาล (การเต้นรำ)
III. แซน โอ ซอง (ทัศนียภาพทิวทุ่ง)
IV. มาช โอ ซุปลีซ (ย่างก้าวสู่แดนประหาร)
V. ซงเชอ ดีน นุย ดือ ซับบาท์ (ฝันถึงคืนมืดแห่งแม่มดซับบาท์)

เฮกเตอร์ แบร์ลิโอส (1803-1869) คีตกวีและนักวิจารณ์ดนตรีชาวฝรั่งเศสในยุคโรแมนติก เขาย้ายจากบ้านเกิดเข้ามาปารีสตั้งแต่ปีค.ศ. 1821 เพื่อที่จะเรียนด้านการแพทย์ตามความต้องการของบิดาที่ต้องการจะให้ลูกดำเนินรอยตามพ่อ อย่างไรก็ดีแบร์ลิโอสได้กระตือรือร้นในกิจกรรมด้านดนตรีมากขึ้น ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเข้าเรียนในสถาบันดนตรีแห่งปารีส (Paris conservatoire) ในปี 1826 โดยเขาได้เรียนในชั้นเรียนของ อันโทน ไรชา (Anton Reicha) ในปี 1830 เขาได้รับรางวัล พริ เดอ โรม (Prix de Rome) จากบทเพลงร้องคันตาตา La Dernière Nuit de Sardanapale ของเขา ทำให้เขาได้ไปอยู่ที่อิตาลีในช่วงปี 1832–3 ระหว่างการเดินทางแสดงคอนเสิร์ตในกรุงบรัซเซิลและอีกหลายเมืองในประเทศเยอรมันนี ระหว่างปี 1842–3 เขาได้พบกับคีตกวีที่มีชื่อเสียงหลายท่าน อาทิ เฟลิกซ์ เมนเดลโซน (Felix Mendelssohn) ที่ไลป์ซิก ริชาร์ด วาคเนอร์ (Richard Wagner) ที่เดรสเดน จักโคโม เมเยอร์แบร์ (Giacomo Meyerbeer) ที่เบอร์ลิน และโรเบิร์ต ชูมานน์ (Robert Schumann) ที่ไลป์ซิก

บทประพันธ์ของแบร์ลิโอสมีหลากหลายประเภท ได้แก่ Symphonie fantastique, légende dramatique Ladamnation de Faust, อุปรากร Benvenuto Cellini,
Les Troyens และ Béatrice et Bénédict, choral symphony Roméo et Juliette, ชุดเพลงร้อง Les Nuits d’été, บทเพลงศาสนา Te Deum และ บทเพลงแห่งความตาย Grande Messe des morts เป็นต้น ในฐานะนักเขียนเขาเขียนบทความ Feuilletons สำหรับวารสาร Journal des Débats (1834–1863), ชีวประวัติของ คริสต์ทอฟ วิลลิบัลด์ กลูค (Crhistoph Willibald Gluck), ลุดวิก ฟาน เบโธเฟน (Ludwig van Beethoven), แกสปาร์ สปอนทินี (Gaspare Spontini), เอเทียน เมอุย (Étienne Méhul) และของตัวเขาเอง นอกจากนี้ยังเขียนตำรา Grand Traité d’Instrumentation et d’Orchestration Modernes (1843-4/1855), บทวิจารณ์ Les soirées de l’orchestre (1852), Les grotesques de la musique (1859) และ A travers chants (1862)

แซงโฟนี ฟองตัสตีก ประพันธ์ขึ้นเมื่อปี 1830 และได้ออกแสดงรอบปฐมทัศน์ที่สถาบันดนตรีแห่งปารีสภายใต้การอำนวยเพลงของ ฟรองซัวส์ อังตวน อาเบอเนค (François-Antoine Habeneck) ในวันที่ 5 ธันวาคมในปีเดียวกัน อย่างไรก็ดีแบร์ลิโอสได้แก้ไขปรับปรุงบทเพลงนี้อย่างมากในช่วงระหว่างปี 1831–2 ผลงานชิ้นนี้ถือเป็นบทเพลงที่โด่งดังที่สุดของเขาที่เป็น ลักษณะดนตรีพรรณนา (program music) ที่มีเรื่องราวจินตนาการความรักอยู่เบื้องหลังโดยที่ทำนองหลักจะปรากฏอยู่เรื่อยไปและจะถูกแปลงไปในแต่ละท่อนผู้แต่งจะเขียนโปรแกรมบรรยายเล่าเรื่องสำหรับซิมโฟนีบทนี้และได้มีการแก้ไขเปลี่ยนแปลงอยู่บ่อยครั้งระหว่างช่วงปี 1830-1855 (ดูตัวอย่างโปรแกรมบรรยายของแบร์ลิโอสในปี 1855 ได้จากบทภาษาอังกฤษ)

Symphonie Fantastique, op. 14
Hector Berlioz (1803-1869)

I. Rêveries, passions (Daydreams – Passions)
II. Un Bal (A Dance)
III. Scène aux champs (Scene in the Fields)
IV. Marche au supplice (March to the Scaffold)
V. Songe d’une Nuit du Sabbat (Dreams of a Witches’ Sabbath)

Hector Berlioz (*11 Dec. 1803 in La Côte-Saint-André; Isère; † 8 March 1869 in Paris), was a French Romantic composer and music critic.
Berlioz moved from his hometown to Paris in 1821 to study medicine, at his father’s wish buthe became more active in music. Finally, in 1826, he went to study at the Paris Conservatoire where he attended Anton Reicha’s class. In 1830 his cantata La Dernière Nuit de Sardanapale won “Prix de Rome” that took him to tour Italy from 1831–2. On his concert tours of Brussels and Germany in 1842-3, he met many noted composers of his time namely Felix Mendelssohn (in Leipzig), Richard Wagner (in Dresden), Giacomo Meyerbeer (in Berlin) and Robert Schumann (in Leipzig), Berlioz’s compositions include the orchestral work Symphonie fantastique, the légende dramatique La damnation de Faust, operas Benvenuto Cellini, Les Troyens and Béatrice et Bénédict, the choral symphony Roméo et Juliette, Collection of songs Les Nuits d’été, sacred works Te Deum, and Requiem Grande Messe des morts, etc. As an author he wrote many feuilletons for the Journal des Débats (1834–1853), biographical notices of Christoph Willibald Gluck, Ludwig van Beethoven, Gaspare Spontini, Étienne Méhul and himself, Grand Traité d’Instrumentation et d’Orchestration Modernes (1843-4/1855), collections of criticism: Les soirées de l’orchestre (1852), Les grofesques de la musique (1859) and A travers chanis (1862), etc.

The Symphonie fantastique was composed in 1830 and was premiered at the Paris Conservatoire under the baton of François-Antoine Habeneck on December 5 in that same year. From 1831-2, however, Berlioz revised the piece substantially. This is the most popular of Berlioz’s works which shows his achievement of programme music. It was a musical marration of imaginary love story. The main theme is an idée fixe representing his passionate love for a woman, which recurs and is transformed in each movement. The composer always provided his own programme of the Symphony and constantly altered it throughout those years 1830–1855. The following programme note (translated by Michel Austin) is the principal 1855 version of Berlioz’s programme.

NOTE
The following programme should be distributed to the audience every time the Symphonie fantastique is performed dramatically and thus followed by the monodrame of Lélio which concludes and completes the episode in the life of an artist. In this case the invisible orchestra is placed on the stage of a theatre behind the lowered curtain. If the symphony is performed on its own as a concert piece this arrangement is no longer necessary: one may even dispense with distributing the programme and keep only the title of the five movements. The author hopes that the symphony provides on its own sufficient musical interest independently of any dramatic intention.

PROGRAMME OF THE SYMPHONY
(by Hector Berlioz) A young musician of morbid sensitivity and ardent imagination poisons himself with opium in a moment of despair caused by frustrated love. The dose of narcotic, while too weak to cause his death, plunges him into a heavy sleep accompanied by the strangest of visions, in which his experiences, feelings and memories are translated in his feverish brain into musical thoughts and images. His beloved becomes for him a melody and like an idée fixe which he meets and hears everywhere.

Part one
Daydreams, passions
He remembers first the uneasiness of spirit, the indefinable passion, the melancholy, the aimless joys he felt even before
seeing his beloved; then the explosive love she suddenly inspired in him, his delirious anguish, his fits of jealous fury, his returns of tenderness, his religious consolations.

Part two
A ball
He meets again his beloved in a ball during a glittering fête.

Part three
Scene in the countryside
One summer evening in the countryside he hears two shepherds dialoguing with their ‘Ranz des vaches’; this pastoral duet, the setting, the gentle rustling of the trees in the light wind, some causes for hope that he has recently conceived, all conspire to restore to his heart an unaccustomed feeling of calm and to give to his thoughts a happier colouring; but she reappears, he feels a pang of anguish, and painful thoughts disturb him: what if she betrayed him… One of the shepherds resumes his simple melody, the other one no longer answers. The sun sets… distant sound of thunder… solitude… silence…

Part four
March to the scaffold
He dreams that he has killed his beloved, that he is condemned to death and led to execution. The procession advances to the sound of a march that is sometimes sombre and wild, and sometimes brilliant and solemn, in which a dull sound of heavy footsteps follows without transition the loudest outbursts. At the end, the idée fixe reappears for a moment like a final thought of love interrupted by the fatal blow.

Part five
Dream of a witches’ sabbath
He sees himself at a witches’ sabbath, in the midst of a hideous gathering of shades, sorcerers and monsters of every kind who have come together for his funeral. Strange sounds, groans, outbursts of laughter; distant shouts which seem to be answered by more shouts. The beloved melody appears once more, but has now lost its noble and shy character; it is now no more than a vulgar dance-tune, trivial and grotesque: it is she who is coming to the sabbath… Roars of delight at her arrival… She joins the diabolical orgy… The funeral knell tolls, burlesque parody of the Dies Irae. The dance of the witches. The dance of the witches combined with the Dies Irae.

Conductor: Nicolas Krüger
Sunday 1st November 2015 / 4.00 p.m.
at Sangita Vadhana Hall, Princess Galyani Vadhana Institute of Music