History of English Piano

Abstract

เปียโนฟอร์เตที่เก่าแก่ที่สุดในอังกฤษถูกสร้างขึ้นตามต้นแบบของคริสโตฟอรีโดยพระสงฆ์ชาวอังกฤษ ที่อาศัยอยู่ในกรุงโรมและได้ถูกนำส่งมาที่อังกฤษในราวปี ค.ศ. 1752 ต่อมาช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 18 ได้มีช่างสร้างเปียโนคนสำคัญย้ายมายังกรุงลอนดอน ได้แก่ โยฮันเนส ซุมเป ชาวเยอรมันผู้สร้างเปียโนทรงสี่เหลี่ยม และได้ร่วมงานกับ บวร์กคัท ชูดี และ จอห์น บรอดวูด ในการสร้างและพัฒนาเปียโนทรงสี่เหลี่ยม ต่อมาในช่วงครึ่งแรกของคริสต์ศตวรรษที่ 19 ผู้สร้างเปียโนชาวอังกฤษได้พัฒนาเปียโนที่มีกลไกเบาและแรงตึงน้อย ขนาด 5 ช่วงเสียงคู่แปด (Octave) หรือห้าช่วงเสียงคู่แปดครึ่ง ให้กลายเป็นเปียโนที่มีกำลังหนักแน่นและขนาดใหญ่ขึ้นถึง 7 ช่วงเสียงคู่แปด ซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงกับเปียโนในปัจจุบัน อีกทั้งได้ทำการพัฒนากลไกเปียโนฟอร์เตแบบอังกฤษที่เรียกว่า “สโตสส์เมคานิค” (Stoßmechanik) ซึ่งได้รับความนิยมอย่างแพร่หลาย

ในการนี้ผู้วิจัยได้ทำการศึกษาและรวบรวมประวัติศาสตร์เปียโนอังกฤษและผู้สร้างคนสำคัญ อาทิ John Broadwood, John Brinsmead และ Samuel Chappell รวมถึงผู้สร้างเปียโนที่ปัจจุบันไม่เป็นที่รู้จัก ได้แก่ Arthur Allison and Co., Brooklyn Piano Co., Burling & Mansfield, J. B. Cramer, John Ellis, Hartley & Hartley, Sandon & Steedman และ Henry Ward โดยศึกษาจาก British Library และพิพิธภัณฑ์เปียโนที่ประเทศอังกฤษ อาทิ Royal College of Music Museum และ Royal Academy of Music – Museum and Collections อีกทั้งยังปรึกษาผู้เชี่ยวชาญเปียโนโบราณอังกฤษเพื่อจัดทำข้อมูลเปียโนอังกฤษที่เก็บรักษาไว้ที่พิพิธภัณฑ์เปียโนในประเทศไทยที่อาคารเคี่ยนหงวน บนถนนวิทยุ กรุงเทพมหานคร เปียโนโบราณราว 120 หลังที่พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ถือเป็นแหล่งข้อมูลที่ทรงคุณค่าสำหรับการเรียนรู้ประวัติศาสตร์การพัฒนาเปียโน และความสัมพันธ์ระหว่างผู้สร้างเปียโนกับคีตกวีนักเปียโน ซึ่งมีอิทธิพลต่อแนวปฏิบัติการบรรเลงเปียโนในแต่ละยุคสมัยในแต่ละประเทศแถบตะวันตก